Сустрэча з воінам-інтэрнацыяналістам

15 лютага 2024 года ў Рэспубліцы Беларусь адзначаецца памятная дата – дзень памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў і 35-я гадавіна вываду абмежаванага кантынгенту савецкіх войскаў з Дэмакратычнай Рэспублікі Афганістан. У гэты дзень у 1989 годзе апошні савецкі салдат перайшоў мост памежнай ракі Амудар'я пад Тэрмезам-завяршыўся вывад савецкіх войскаў з Афганістана. Гэта вайна ў далёкай ад Беларусі краіне закранула многіх нашых суайчыннікаў, іх сем'і, блізкіх, сяброў.

Час аддаляе нас ад тых падзей. Аднак памяць пра вайну па-ранейшаму болем адклікаецца ў сэрцах матуль, бацькоў, удоў, дзяцей тых хлопцаў, якія вярталіся дадому «грузам-200».

         У гонар Дня памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў у чарговую школьную суботу, 17 лютага, прайшло мерапрыемства, прысвечанае гэтай даце. Ганаровым госцем стаў наш зямляк, выпускнік школы Генадзь Станіслававіч Апяцёнак. Ён адзін з тых герояў, якія з нейкай шчымлівай шчырасцю захоўваюць у сваім салдацкім сэрцы памяць пра гады «афганскай вайны».

Генадзь Станіслававіч нарадзіўся 29.09.1968 года ў вёсцы Папшычы. Закончыў Удзелаўскую сярэднюю школу. 19 кастрычніка 1986 года быў прызваны Глыбоцкім раённым ваенкаматам на службу ў рады Савецкай Арміі. Пасля трох месяцаў службы ў вучэбным падраздзяленні  ў г. Фергана  (Узбекістан) быў накіраваны ў Афганістан, дзе служыў з 10.02.1987 да 14.06.1988 года ў 56-й гвардэйскай асобнай дэсантана-штурмавой брыгадзе мотастралковага падраздзялення куляметчыкам. Брыгада, у якоў служыў Апяцёнак Г.С., прымала ўдзел у аперацыях “Магістраль”, “Бар’ер”.

Наш госць мае ўзнагароды: медаль “ За баявыя заслугі”, медалі “Воіну-інтэранацыяналісту”, “Ад удзячнага афганскага народа”, юбілейныя медалі.

Падчас сустрэчы Генадзь Станіслававіч расказаў, што афганская вайна стала сур'ёзным выпрабаваннем для Савецкай Арміі, і вытрымаць яго ўдалося дзякуючы мужнасці і адданасці сваёй радзіме кожнага салдата. Ён таксама падзяліўся ўспамінамі аб сваёй нялёгкай службе, аб таварышах па службе, аб тых хлопцах, якія не вярнуліся з поля бою, і аб тых момантах, якія дапамагалі не падаць духам нават у самых няпростых сітуацыях.

У час мерапрыемства былі ўзгаданы імёны воінаў-інтэрнацыяналістаў, якія не вярнуліся дадому. Іх памяць была ўшанавана хвілінай маўчання.

Такія сустрэчы двух пакаленняў важныя і патрэбныя. Няхай гэта сустрэча застанецца ў нашых сэрцах напамінам таго, што пакуль жывая чалавечая памяць, жывы і сам чалавек.